حاکم اسلام یا پدری مهربان‏

 هنگامی که امام حسن علیه‏السلام و امام حسین علیه‏السلام از به

خاک سپردن امیرمؤمنان به سوی خانه برمی‏گشتند،ناله‏ی ضعیفی به

 گوش ایشان رسید، گویی این صدای دلخراش از درون خرابه می‏آمد.

آن دو امام که تربیت شده‏ی مکتب وحی بودند و خود را مسئول ضعیفان

 و بینوایان می‏دانستند با شنیدن آن صدای ضعیف وارد خرابه شدند، در

 آنجا پیرمرد نابینا و زمین‏گیری را یافتند که خود را آلوده کرده و ناله‏ی

ضعیفی دارد، احوالش را پرسیدند، پیرمرد در پاسخ گفت:

می‏بینید که من نابینا و زمین‏گیر هستم، شخصی بود که به طور مداوم

 روزی یک مرتبه مرا مورد تفقّد خود قرار می‏داد، بدن و لباسم را تمیز

 می‏کردومراخشک می‏نمودحتّی غذارالقمه کرده،دردهانم می‏گذاشت.

 سخنش که به اینجا رسید بغض گلویش را فشار داد، آهی جانسوز

کشید و گفت:

اکنون سه روز است که بسیار گرسنه‏ام و خود را کثیف کرده‏ام ولی

 نمی‏دانم چرا آن شخص نیامده؟!

امام حسن وامام حسین علیهماالسلام باشنیدن سخنان آن پیرمردپرسیدند:

 آیا از آن شخص نشانه‏ای در نظر داری؟

پیرمرد پاسخ داد: من که نابینا هستم، فقط این نشانه را به یاد دارم که

 وقتی او واردخرابه می‏شدزمزمه‏ی ذکرخدا از همه‏ی اشیای اینجاحتّی

 سنگ‏ریزه‏های خرابه به گوشم می‏رسید.

در اینجا بود که آن دو بزرگوار اشک در چشمانشان حلقه زد و فرمودند:

 ای پیرمرد، شخصی که نشانه‏های او را گفتی پدر ما علی بن‏ابی‏طالب

علیه‏السلام بوده که ما هم اکنون از خاک‏سپاریش بازمی‏گردیم.

پیرمردباشنیدن خبرناگوار شهادت امیرمؤمنان علیه‏السلام آهی کشید،

 روی خاک افتاد و جان سپرد.

باکمی دقّت به این داستان خواهیم یافت که این مسئله یکی از

بزرگ‏ترین شاهکارهای امیرمؤمنان علی علیه‏السلام است، شخصی

 که رهبر یک مملکت بسیار بزرگ و در حقیقت بزرگ‏ترین قدرت دنیای

 آن روز، بامسئولیت‏های عظیمی از قبیل مشاکل مملکتی و اجتماعی

و... چنان احساس مسئولیت می‏کند که رسیدگی به نابینایی ناتوان و

زمین‏گیر را جزو برنامه کار روزانه‏ی خود قرار می‏دهد و بدون هیچ

تکبّری، او را تر و خشک نموده و غذایش می‏دهد.

این شیوه برخوردِیک رهبر باضعیف‏ترین فردجامعه در تاریخ بشریت هرگز

مشاهده نشده و نخواهد شد، مگر در مورد رهبران الهی علیهم‏السلام.